Libres, desobedientes e feministas, para mudalo todo!

Contacta!

<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/woknZgZoh7Y?rel=0" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen></iframe>

Dende a Plataforma Feminista Galega xuntamos á Acción Feminista o 16 de maio  contra o incumplomiento nos Orzamentos do Estado 2018 dos 200 millóns para Violencia de Xénero

Preto de 300 organizacións feministas apoian o 16 de maio accións en 40 cidades. Baixo a lema “Compromiso = Presuposto. A loita segue, Vémonos nas rúas. Nin unha menos!” para exixirmos que os Orzamentos de Estado para 2018 que debate o Congreso, cumpran o aumento de 200 millóns de euros anuais (o 0,04% do Orzamento do Estado) acordado no Pacto de Estado contra a Violencia de Xénero, como mínimo para avanzar aplicando as 214 medidas aprobadas tras un ano de debates, que sen orzamento fican en papel mollado.

As organizacións convocantes protestamos polo incumprimento no Proxecto orzamentario do Goberno, fronte aos asasinatos de máis de 900 mulleres no últimos quince anos, que deixaron 169 orfos menores de idade, e preguntámonos á conta de cantas vidas de mulleres, nenas e nenos se ten feito propaganda e publicado falsas promesas de mellora o Presidente e a Ministra “de igualdade” Dolors Montserrat?

Non é que non haxa cartos, é que as prioridades do Goberno son outras, como aumentar o orzamento de Defensa en 819 millóns (10,7% máis que en 2017) ou seguir financiando rescates de bancos e autoestradas, non a dignidade das vidas do 51% da poboación.

Mentres a Medida 207 do Pacto di que os Orzamentos Xerais do Estado destinarán, vía transferencias aos concellos un incremento anual de 20 millóns de euros e 100 máis ás Comunidades Autónomas, especificamente para medidas de Violencia de Xénero, o Proxecto de PGE 2018 presentado “ordea” (sen ter competencia para iso) aos 8.000 concellos e as 17 CCAA que os saquen do seu sistema xeral de financiamento. Este recorte do 60% do orzamento pactado afecta á prevención en centros educativos e de saúde, de competencia autonómica, e á atención primaria ou de proximidade ás mulleres e as súas fillas e fillos, atribuída polo artigo 19 da Lei Ou. 1/2004 a entidades locais e comunidades autónomas. Aborta, ademais, a aplicación do Convenio de Istambul, de cuxa aplicación debe informar este ano España ao Consello de Europa, que esixe reforzar a atención social e policial sen supeditala á presentación de denuncia xudicial, e estender a prevención e a protección á violencia fóra da parella.

Incluso os 80 millóns de aumento na Administración central para “maiores ou novas medidas de ámbito estatal contra a violencia de xénero” non son reais, porque o seu anuncio na Presentación ou Libro Amarelo do Orzamento non se corresponde coas contías reflectidas nos Programas de Gasto reais ou non está especificada en partidas destinadas especificamente a actuacións contra a Violencia de Xénero.

Os 100 millóns negados ás Comunidades Autónomas, afectan a 47 das 214 medidas do Pacto.

En Educación, imposibilitan a prevención, detección precoz e atención a case 10 millóns de estudantes (8,13 millóns en Infantil, Primaria, Secundaria, e 1,5 Universidades), específicos para as diferentes violencias sexuais, con profesorado con formación e dedicación e informes de seguimento do Consello Escolar, a Inspección e as Unidades de Igualdade, así como desincentivar a demanda de prostitución en mozos.

En Sanidade non se aplicarán as medidas para Centros de Saúde e hospitais e a súa coordinación cos servizos de atención xurídica, psicolóxica e social, policía e Xulgado de VG na Unidade de Apoio Local, o plan de atención psicolóxica e integral aos fillos/as de vítimas mortais e a atención a vítimas de trata sen papeis.

Nos servizos sociais, xurídicos e psicolóxicos de proximidade, sen cartos non se porá en marcha un novo sistema -compartido por Comunidades Autónomas e Entidades locais- de acreditación da condición de vítima de violencia de xénero, a efectos de protección socioeconómica e de seguridade, incluíndo as zonas rurais; a atención a orfas e orfos de vítimas, Puntos de Encontro Familiar, atención á violencia sexual e a mulleres que exercen a prostitución e aplicar as novas medidas para mulleres maiores, transexuais ou transxénero, Asistencia Persoal a mulleres con diversidade funcional/discapacidade e migrantes sen papeis.

Os 20 millóns de euros negados aos concellos afectan a 12 medidas do Pacto

En primeiro lugar á medida 61, para a restitución aos concellos da competencia en igualdade e violencia de xénero, máxime cando o Goberno tampouco presentou o Proxecto de Lei para modificar a Lei 27/2013 que lla quitou, permitirlles a contratación de persoal para iso e garantir en todos os territorios servizos profesionais, estables e de proximidade, de atención xurídica, psicolóxica e social de calidade a todas as mulleres vítimas e aos menores baixo a súa patria potestade ou custodia, tanto se viven nunha comunidade ou outra, ou nun municipio urbano ou rural, peninsular ou insular. Sobre eles teñen que ser creadas Unidades de Apoio Local integradas polo devandito persoal, a policía ou Garda Civil e o Xulgado de Violencia sobre a Muller do seu ámbito, con independencia da interposición da denuncia, para o seguimento social e de seguridade individualizado. Actualmente o Ministerio do Interior está a transferir, a custo 0, a protección das vítimas á Policía Local.

Fronte á violencia sexual, moitos Concellos -sen competencias pola Reforma do Réxime Local en 2013 e esmagados polo Teito de Gasto- están a responder, sobre todo tras a mobilización feminista e social dos sanfermines de 2016 e da sentenza de abril de 2018, fronte á inhibición do Estado central. A polémica sentenza 18/2018 da Audiencia Provincial de Pamplona, entre outras cousas, minusvalora os servizos sociais e da policía municipal (que estivo toda a noite visionando vídeos para identificar os violadores e detívoos 8 horas despois da violación) e foral e a asistencia psicolóxica á vítima no CIMASCAM da Comunidade de Madrid.

Hai 1.447.687 mulleres, o 7,2% da poboación feminina maior de 16 anos en España, que sufriron algunha vez violencia sexual fose da parella (Macroencuesta 2015). Delas 120.641 no último ano: 48.256 por violación, das que só se denuncian 1.300 anuais, o 4%, e 72.384 outras agresións sexuais. Hai unha mala resposta xudicial, non hai educación sexual, nin prevención e atención que contrarresten o aumento de prácticas machistas e violentas.

Ver convocantes

Nin unha menos!

Skip to content